Larkos Larkou - Adonin

Τ' αδόνιν κείνον που γλυκιά θλιβάται
Τόσον λυπητικά, τόσον καμένα
Να πης δεν έχει ταίριν γοιον κ' εμέναν
Για ταύτου προς εμέν παραπονάται.
Τόσον γλυκιά την λύπην του μετράται
Και πολεμά να στέκωμαι νοιασμένα
Τα κλάματά του που' ναι λυπημένα
Απού τα ποια γνωρίζω πως φυράται.
Μόνον κ' είναι πουλλίν, παντές λυπάται
Τα πάθη μου κ' εκείνον και θρηνίζει-
Κι αφόν με τόσην πλήξην μ' αγνωρίζει
Τ' αγκώματά του ξαύτου μου ξηγάται.
Μέσα στα δάση θεν να καταντήσω
Απού τ' αδόνιν κλαίγει πάσα μέραν
Στο κλάμαν συντροφιάν θεν να του ποίσω,
Δίχως να πάψω 'δε πωρνόν 'δε σπέραν.
Κι αν θέλει να σιγήση, μεν τ' αφήσω
Ποτέ του μουλλωτόν να πάρη αέραν,
Αν τύχως έτσι κλιόντα ν' αγρικήση
Εκείνη, που μπορεί να μου βουθήσει.
Μόνον κ' είναι πουλλίν παντές λυπάται
Τα πάθη μου κ' εκείνον και θρηνίζει-
Πιστεύγ' ο πόθος το 'πεψεν σ' αυτόν μου
Δια να μηδέν σιγήση το λαμπρόν μου.
Μέραν ΄δε νύχτα δεν μου ξηκολλάται
Ουδ' αντάν να πετάση ξωμακρύζει-
Το κλάμαν, αν μουλλώσω, μ' αθθυμίζει
Κι ούλη νύχτα μιτά μου δεν κοιμάται.

Written by:
Larkos Larkou

Publisher:
Lyrics © O/B/O DistroKid

Lyrics powered by Lyric Find