Lobo, Novel 729 and Fer de Lance - Από το Κέντρο
Με δυο μπαντάζ κρεμασμένα στο μπάνιο και στα στήθια χίμαιρες
Και εσύ μίλαγες λες και με ήξερες
Με καρδιά λιονταριού βλέμμα αετού και αδέρφια γίγαντες πονάν' τα λόγια που δε μίλαγες
Δε με νοιάζει αν έχεις φράγκα ή αν έχεις πόστα καμία ουσία μόνο εφέ και πόζα
Λίγοι σημαντικοί για εμένα και αυτοί κρύβουν λόξα
Έχω δίπλα μου αυτούς που μιλάμε την ίδια γλώσσα
Γιατί είπα να γίνω αγκαλιά και ανάσα για όποιον φοβάται
Το τσεκούρι θα ξεχνάει αλλά το δέντρο θα θυμάται
Τον Θεό προσκυνάτε γιατί αγαπάτε
Τι ζητατε
Χαζεύω τις σκεπές και τη σκέφτομαι να κοιμάται
Είπα να γράψω όλα όσα ο κόσμος κουβαλάει
Εδώ να στέκω βράχος τίποτα μη με κουνάει
Έκανα δίδαγμα την πτώση κίνητρο ό,τι με πονάει
Δεν ξεχνιέται όποιος πεθαίνει μα πεθαίνει όποιος ξεχνάει
Άιντα
Είπα να φύγω μα όλο πίσω με γυρνάει
Αν δεν το ξεπεράσω μόνος δε θα το δω να περνάει
Για αυτό να βρίσκεις τα κότσια να αλλάζεις ό,τι σε χαλάει
Κάθε κατεργάρης στο πάγκο και ο πεισματάρης νικάει
Γιατί είπα να το ξεπεράσω πως δε θα ξανακλάψω
Θυμάμαι να μου λες η ζωή μας δεν είναι ρομάντζο
Είναι σκληρό το κανναβάτσο μα ό,τι θέλω θα αλλάξω
Δώσε θηλιά ή βιβλία σε κάθε φασίστα ή μπάτσο
Γιατί με φτιάχνει ν' ανασαίνω να ζω
Από το κέντρο της πόλης
Εκπέμπω ρυθμό για κάποιο σκοπό
Κράτα γερά μη νυχτώνεις
Γιατί με φτιάχνει ν' ανασαίνω να ζω
Από το κέντρο της πόλης
Εκπέμπω ρυθμό για κάποιο σκοπό
Κράτα γερά μη νυχτώνεις
Καινούρια μέρα καινούρια βήματα
Εδώ που ζούμε η κοινωνία ψάχνει για θύματα
Καινούρια μέρα λέω σήκω να τη ζήσουμε
Δεν είναι ικανά τα προβλήματα να μας ρίξουνε
Καινούρια μέρα κι εσύ πίσω κοιτάς
Ό,τι σε σε φόρτωσε δεν ξεφορτώνεις και το κουβαλάς
Πες μου ποιο δρόμο τραβάς πες μου ποιούς συναντάς
Aν έχεις δύναμη ό,τι σε ρίχνει ν' αποχαιρετάς
Είναι αυτό που ζούμε τόσο σύντομο ίδιο μονοπάτι μια εύκολο μια δύσκολο
Όλα κάνουν κύκλο όλα κάποτε τελειώνουν
Απ' τα χρόνια της ζωής ως τις φάσεις που σε στοιχειώνουν
Γιατί είναι αυτό που ζούμε μια ταινία
Σαν πρωταγωνιστής διάλεξε εσύ την ερμηνεία
Όλα μια ευθεία μα εσύ ψάχνεις στροφές
Γαμω το στρες καταπίνουνε ψυχές οι εποχές
Να μη φρικαρεις να μην κλαίς μην τρομάζεις
Αν θες να αλλάξει ο κόσμος πρώτα τη σκέψη σου να αλλάξεις
Αν θες να ζεις στο φως πρέπει το μαύρο σου να φτιάξεις
Για να ζήσεις με χαμόγελο το ίδιο να μοιράσεις
Μη φρικαρεις μην κλαίς μη τρομάζεις
Αν θες να ζεις ελεύθερος πρώτα το μέσα σου δαμάζεις
Αλλάζεις τρόπο σκέψης για το φως φωνάζεις
Και αν πετύχεις το σκοπό στον δίπλα δώστο μη διστάζεις
Σε λίγο φτάνουμε αδερφέ μου κοίτα τι διανύσαμε
Κύματα και ανέμοι που ποτέ δε μας διαλύσανε
Ήμασταν εδώ και ότι κακό ήρθε το ζήσαμε
Λαιβάδικα γεμίσαμε μα δε μας ξεμυαλίσανε
Έχω ένα σύμπτωμα εδώ μαζί μου μένει
Και όσο του αντιστέκομαι τόσο αυτό επιμένει
Έχω αφήσει μια ανάσα μεσ' το πλήθος ξεχασμένη
Άμα τη συναντήσεις έχω πένα ευλογημένη
Αγχωμένη μου γενιά που σου πέφτουν τα μαλλιά μην τυχόν και τους αφήσεις να σου κλέψουν την καρδιά
Άδεια η γειτονιά όλοι μέσα στα κλουβιά
Και εμείς ανοίγουμε τα ηχεία να μη σφίξει η θηλιά
Γαμώτο
Άμα το νοιώθω δε με νοιάζει άμα το βλέπω
Αγάπησα τον κόσμο πιο πολύ απ' όσο αντέχω
Με βάζεις και με ακούς όταν σε κουτουλάν τα δύσκολα
Τελείωσε το live και εγώ ακόμα δεν το πίστευα
Γιατί με φτιάχνει ν' ανασαίνω να ζω
Από το κέντρο της πόλης
Εκπέμπω ρυθμό για κάποιο σκοπό
Κράτα γερά μη νυχτώνεις
Γιατί με φτιάχνει ν' ανασαίνω να ζω
Από το κέντρο της πόλης
Εκπέμπω ρυθμό για κάποιο σκοπό
Κράτα γερά μη νυχτώνεις
Written by:
Publisher:
Lyrics © Sony/ATV Music Publishing LLC
Lyrics powered by Lyric Find